Nasze klasy - portal dla absolwentów, nauczycieli i znajomych

Spacer po cienkiej linie
Sposób mówienia o słabościach Kościoła jest przedmiotem wielu dyskusji. Wydaje się, że użyteczna mogłaby tu się okazać uniwersalna reguła, jaką podał swoim dziennikarzom francuski dziennik „Ouest-France": „Mówić nie szkodząc, pokazywać nie szokując, dawać świadectwo bez agresji, ujawniać bez potępiania, zawsze dbać o szacunek wobec człowieka".

W 2000 roku Jan Paweł II mówił do dziennikarzy: „Nie można pisać ani nadawać programów, kierując się wyłącznie pragnieniem pozyskania jak największej liczby odbiorców, a rezygnując z oddziaływania naprawdę formacyjnego. Nie można też odwoływać się bezkrytycznie do prawa do informacji, nie biorąc pod uwagę innych praw człowieka. Żadna wolność, w tym także wolność wypowiadania się, nie jest absolutna: napotyka bowiem granicę w postaci obowiązku poszanowania godności i uprawnionej wolności innych".

- Media formują tych, którzy czerpią z nich informacje, dlatego każda informacja, nawet najkrótsza, powinna być formacją i wpływać na kształtowanie postaw chrześcijańskich - uważa obecny na wspomnianej konferencji ks. Janusz Kumała, dyr. Centrum Formacji Maryjnej w Lichemu. Zdaniem ks. Adama Bonieckiego, redaktora naczelnego „Tygodnika Powszechnego", zasady pisania o Kościele są jednak takie same jak o każdej dziedzinie życia społecznego.

Trzeba przede wszystkim robić to dobrze, to znaczy także prawdziwie. Pisanie o potknięciach Kościoła przypomina spacer po cienkiej linie. Zawsze będą pojawiać się dylematy, czy ujawniając niewygodne fakty robi się to w wystarczająco wyważony sposób i nie czyni szkodliwego zamętu w umysłach odbiorców. Krytyka jest jednak potrzebna Kościołowi, bo pomaga mu być bardziej wiernym Ewangelii.

Kiedyś pracowałem w jednej z katolickich rozgłośni radiowych. Miałem zrobić relację z konferencji prasowej, na której przedstawiciele Kościoła informowali o wyjątkowo licznych w tym czasie powołaniach kapłańskich.
Po konferencji postanowiłem zapytać jej uczestników, jak oceniają seminarzystów - wspomina Tomasz Terlikowski z „Newsweeka".

- Jeden ksiądz stwierdził, że jest dramatycznie, wielu młodych ludzi ucieka do seminarium przed życiem, boi się odpowiedzialności. Inny stwierdził, że po prostu uczyć im się nie chce, zamiast rozpraw teologicznych czytają wiersze.

Pewna zakonnica dodała krótko, że często są po prostu niewierzący. Biskup poproszony, by jednak powiedział coś dobrego, odparł tylko: „Na komputerach się znają".